Kutsal Oyuncu Nedir?

“Tiyatronun asal öğesi olan oyun seyirciye kendini sunar. Aracı yalnızca gövdesidir. Özüne inmek, karanlığını deşmek için tüm maskelerini bir bir çıkartıp atar. Ruhsal itilimlerini çözer. Kendini yakıp kül eder. Kutsal oyunculuk bir kendini kurban etme işlemidir. Ancak büyük günahkârların azizlik mertebesine ulaşabilmeleri gibi, kutsal oyuncu da kendini aşağılayarak, teşhir ederek, yok ederek kutsallığa erişir. Kendini bir andaç gibi sunar. Bu bir tür tümdengelimdir. Özcevherinden yeniden doğmadır. Varlığın en alt katmanlarından, bir çeşit bir iç aydınlanma ile fışkırmadır.”

Grotowsky’nin “Kutsal Oyuncu” kavramını bu cümlelerle ifade ediyor Sevda Şener, peki beni bu blogu açmaya iten ve oyunculuğun günümüzde ki kutsiyetine isyan etme noktasına getiren şey bu satırlar mıydı, ya da Grotowsky’nin kurmuş olduğu oyunculuk sistemi miydi? Tabii ki hayır…

Grotowsky’nin sisteminde de, Stanislavski’ki de olduğu gibi, oyuncu ve oyunculuk bir araçtır, aslolan oyunun kendisidir. Fakat günümüzde oyunculuğu kutsamak öyle bir noktaya geldi ki, sanki ulaşılamaz bir mertebe, bir statü haline geldi, “oyuncu” kişisi, şayet bu mertebeye bir gün ulaşabilirse eğer bu yüce kişi (?!) omuzunda bir apolet gibi taşımalı bu ünvanı ve kendisi gibi bu mertebeye ulaşamamış zavallı kullara caka satmalı…  

Ama HAYIR!, hayır,hayır,hayır tıpkı Grotowsky’nin dediği gibi, oyunculuğun kutsallığı kendini harcamasından ileri gelir, arınmanın tek yolu budur, yani OYNAMAK, evet sadece OYNAMAK. Oynamak ve kendini bedeninden başka anlatım araçlarına ihtiyaç duymadan seyirciye sunmak.

O yüzden hadi hep beraber bir orta parmak kaldıralım günümüzün “kutsal oyuncuları”na ve blog sayfalarında aşağı inmeye devam edelim.